Özge Özder: Anne olmak hayatımın en keskin virajı

◊ Yeni oyununuz “Gidion’un Düğümü” ile başlayalım. Oyunda rolünüz nedir?

– Bir anneyi oynuyorum, Gidion’un annesi Corryn Fell’i yani. Epeyce eğitimli, güçlü, vizyon sahibi, yüksek bir akademisyen tıpkı vakitte. Kendi doğrularından pek şaşmayan, biraz da narsistik yapıda bir bayan. Oyun bir annenin oğlunun veli toplantısına gitmesiyle başlıyor ve Gidion’un öğretmeniyle yaptığı ikili görüşmeyi anlatıyor.

◊ Oyunda hangi hususlar ele alınıyor?

– Oyunda, şu anda dünyada birinci üçteki bir sorun olarak görülen akran zorbalığı, vahşet, çocukların intihara meyli, ruhsal sıkıntıları onun dışında eğitim sistemi ve ebeveynlik üzere değerli mevzular ele alınıyor.

◊ Size nazaran sistemde nerede kusur var?

– Aslında sistem tek bir yerde yanılgı vermiyor. Oyun daima merceğini odağını diğer istikamete çeviriyor, anneye, öğretmene, çocuğa, akranlarına, onların yaptığı zorbalıklara hatta sanata ve çocuğun iç dünyasına… Aslında bir bakıyoruz ki sanatçı diye düşündüğümüz o çocuk da zorbanın ta kendisi. Yani 360 derece dönen bir göz ve mercek olarak karşımızda bu oyun ve hatalıyı ararken gözünü hepimize dikiyor. Oyunu tam da bu yüzden 3’üncü kere izleyen var. Çok sert bir oyun olmasına karşın hem de…

Fotoğraf: Levent KULU

◊ Seyirciler sizce bu oyunu neden izlemeli?

– Zira herkes kesinlikle kendisiyle yüzleşecek ya da önemsediği bahisleri hiç beklemediği bir perspektiften ele alan bir metin görecek. Çağımızda çok fazla çocuk vefatı ve intihar var. Çocukların dünyasına çok diğer bir yerden bakma bahtı olacak seyircinin. Bazen oyunun konusunun yükü ve kendisiyle yüzleşmeyi kaldıramayan, bir noktada içselleştirip kötüleşip ağlayarak çıkan seyircilerimiz oluyor. Çok aykırı köşe bir oyun.

LUNA MESKENDE BÜYÜK SÖZ SAHİBİ

◊ Bazen çocuğunuzda da size karşı başkaldırış oluyor mu?

– Şu anda Luna tam o itiraz ve kimlik bulma yaşında. 4 yaşın gerektirdiği her şeyi yapıyor. Kıyafetini kendi seçmekten tut da beğenmediği bir şeyi söylemeye kadar. Çocuğun natürel ki annesi olarak onun uygunluğu için birtakım şeylerine müdahale ediyorsunuz. Lakin onun hayırlarını duymamak da onda diğer travmalara sebep oluyor. Yani ileride hayır diyemeyen bir insan
yaratabilirsiniz.

◊ Meskende son kelam kimde?

– Luna konutta büyük kelam sahibi. Biz ona şımartmadan seçeneklerini sunuyoruz. Hayatımızın belirleyicisi Luna.

◊ Kızınızın hayatınıza büyük tesiri var…

– Evet, çok. Luna’dan evvel ve sonra diyebiliriz. Hayatımdaki birinci viraj konservatuvara girmemdi. İkinci viraj ise Sinan’la evliliğimdi. Üçüncü ve en sert, keskin virajım anne olmak oldu. Anne olduktan sonra farklı biri oldum.

Tiyatro benim anavatanım

◊ Tiyatro mu, sinema mi, televizyon mu?

– Ben sinemaya çok büyük değer veriyorum. Bilhassa bağımsız işlerde çok hoş senaryolarla, kıymetli hususlara değinen işler çıkıyor. Bir şenlik sinemasında çok içime sinecek, mesleğime altın harflerle yazacağım bir rol oynamayı çok istiyorum. Lakin baktığımızda benim anavatanım tiyatro. İlişkin hissettiğim yer yani. Geldiğim topraklar ve atardamarım tiyatro. Ruhen de oradan besleniyorum ve tiyatro yapmadan nefes alamam. Aslında tanınır olma öyküm de orada başladı. Ben fiziki özelliklerimle ya da öbür bir biçimde dikkat çekerek ekranda yer bulmadım. Ben ödül aldıktan ve tiyatrodaki başarılarımdan sonra dikkat çektim. Bana bütün kapıları açan aslında tiyatrodur. Hasebiyle beni her vakit zinde tutan da tiyatro.

Hayalim ailemle dünyayı dolaşmak

◊ En uç hayaliniz nedir?

– Dünyayı dolaşabilmek her yeri adım adım ayak basabilmek lakin ailemle. Oynamak istediğim çok fazla rol de var bir yandan. Ferdî tarihimde ben bu rolü oynadım ve bence çok şey söyledim diyebileceğim bir rol oynamak istediğim. Ekranda bunu çok yapamayabiliriz lakin tiyatro külliyatı bir derya ve milyon tane rol sayarım size oynamak istediğim ya da tahminen dijitalde, sinemada bulabiliriz o rolü. Kim bilir. Artık 45 yaşımı geçtiğim içim biraz acelem varmış üzere de hissediyorum bu rolleri oynamak için.